Με το παρακάτω εξομολογητικό
κείμενο, ο γνωστός στο πανελλήνιο Χολαργιώτης Πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου,
Νικήτας Κανάκης, καθηλώνει ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο του 2018 τους φίλους και
ακόλουθούς του στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, αποκαλύπτοντας ξεχωριστές πτυχές της προσωπικής και
βιωματικής του αναζήτησης του Θείου και της ερμηνείας Του.
«Εκεί που ένας σε
σύγχυση και αμφιβολία από τα πολλά διαβάσματα αγνωστικιστής σαν την αφεντιά μου
μετατράπηκε σε έναν βαθιά θεοσεβούμενο άθεο και επιτέλους κατάλαβε ή μάλλον
ένοιωσε, χάρη σε έναν λαϊκό “αντάρτη” παπά, αυτό που ήξερα από παιδί. Πως ο “Θεός
αγάπη εστί”».
Ο Νικήτας
Κανάκης, που οι πληροφορίες τον φέρουν ως υποψήφιο Δήμαρχο Παπάγου-Χολαργού στις
εκλογές του 2019 με την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάβει με τον τρόπο του το δικό
του «ταπεινό κεράκι στο όνομα όλων των μανάδων της απαντοχής, με αφορμή τη
γιορτή της μεγάλης Λιόκαλης Κυράς του Κόσμου, της Μεγάλης Μάνας όλων μας».
Διαβάστε
αναλυτικά:
"... Συχνάζω
εκεί όπου κάθε θολούρα, ως κι ο καπνός του τσιγάρου μου ακόμη εξουδετερώνεται
απ' το θαλασσάκι που φυλάγει καλού-κακού για χάρη μου στο βορειοδυτικό της
ντουλαπάκι η Παναγιά η Παντοχαρά..."
Οδυσσέας Ελύτης
"Ο Κήπος με τις αυταπάτες"
Ουδέποτε υπήρξα
αυτό που θα ονόμαζε κανένας θρησκευόμενος, ούτε ποτέ μου εκκλησιάστηκα
συστηματικά μια και στο σπίτι μας η εκκλησία ήταν περισσότερη ταυτισμένη με τις
παραδόσεις του λαού μας. Άλλωστε από παιδί με την τρυφερή αλλά σοφή απλοϊκότητα
των γονιών μου -που τώρα πια σε μεγάλη ηλικία την καταλαβαίνω και την εκτιμώ-,
μάλλον έμαθα να αναγνωρίζω τον Θεό ως εκείνο το αδιόρατο Καλό που υπάρχει μέσα
μας και πρέπει να το υπερασπιζόμαστε μια και μάχεται το Κακό που καιροφυλακτεί
και ασκεί την εξουσία του γύρω μας.
Αφόρητα
ορθολογιστής, όσο μεγάλωνα κατέπνιγα μέσα μου αυτό το αδιόρατο συναίσθημα
θρησκευτικότητας μια και θεωρούσα πως θα έπρεπε να καταλάβω και όχι να νοιώσω,
να αισθανθώ. Πόσο λάθος είχα! Και πόσο δίκιο είχε ο William Shakespeare όταν
έγραφε πως ”..Είμαστε απ' το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα…”
Τώρα που το
σκέφτομαι έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια να ταξιδέψω πολύ, και να δώ και να
πολεμήσω το Κακό σε όλες του τις μορφές πριν να συναντήσω έναν υπέροχο παπά σαν
τον αδελφό μου τον αξέχαστο παπαΣτρατή. Και εκεί δίπλα στη μεγάλη λεμονιά στην
αυλή του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής με τις ατελείωτες θεολογικές
συζητήσεις να ανακαλύψω τον Θεό μέσα μου. Εκεί που ένας σε σύγχυση και
αμφιβολία από τα πολλά διαβάσματα αγνωστικιστής σαν την αφεντιά μου μετατράπηκε
σε έναν βαθιά θεοσεβούμενο άθεο, και επιτέλους κατάλαβε η μάλλον ένοιωσε, χάρη
σε έναν λαϊκό "αντάρτη" παπά, αυτό που ήξερα από παιδί. Πως ο
"Θεός αγάπη εστί". Και με αυτά και με αυτά να αφήσω να ανθίσουν μέσα
μου κάποια από εκείνα τα μικρά “θαύματα” που αξιώθηκα να ζήσω Τελικά ότι
κουβαλάς στην ψυχή σου δίνεις...
Ένα από αυτά, για
την μεγάλη Λιόκαλη Κυρά του Κόσμου –που έλεγε και ο Παλαμάς-, τη Μεγάλη Μάνα,
σας (ξανά)διηγούμαι στην Απέναντι Όχθη μου, μέρα που είναι, έχοντας ανάψει πριν
αχάραγα το δικό μου ταπεινό κεράκι στο όνομα όλων των μανάδων της απαντοχής.
Καλή Παναγιά…